Uzależnienie od ćwiczeń wydaje się czymś paradoksalnym, zważywszy na fakt, że aktywność fizyczna promowana jest na cały świecie wśród osób w każdym wieku. Jak więc możliwe, by coś, co z natury jest korzystne, stało się wyniszczającym nałogiem?

Ile ćwiczyć, by się nie uzależnić?

Tak naprawdę nie ma odpowiedzi na to pytanie. Ryzyko uzależnienia nie zależy bowiem od ilości ćwiczeń i czasu, które na nie przeznaczasz. Możesz codziennie korzystać z siłowni, biegać, jeździć na rowerze i chodzić na basen i jednocześnie być wolnym od przymusu. Jeśli korzystnie wpływa to na twoje ciało, umysł, relacje, życie osobiste i zawodowe, nie masz powodów do zmartwień. Podchodząc zdrowo do tematu aktywności fizycznej dobrze wiesz, że twoje ciało prócz wysiłku, potrzebuje czasu na odpoczynek i regeneracje. W przeciwnym razie nie osiągniesz zbyt wiele zarówno gdy chodzi o kondycję, jak i sylwetkę. Co więcej, grozi ci przetrenowanie, co zwykle kończy się dłuższą przerwą treningową.

Z jednej strony pomagają, z drugiej szkodzą

Wszystko zależy od tego, w jakim celu wykorzystujesz ćwiczenia fizyczne. Powody, dla których cyklicznie przeznaczasz czas na aktywność sportową, mogą być różne. Od zrzucenia zbędnych kilogramy, przez dbanie o sylwetkę i ogólną kondycję ciała, aż po chęć zapobiegania chorobom. Jest to zgodne z promowanym na świecie zachowaniem zdrowotnym i nie ma w tym nic złego.

Jeśli masz problem natury psychicznej, również możesz wykorzystywać ćwiczenia jako element leczenia i terapii. Nie bez znaczenia jest bowiem aktywność fizyczna przy depresji, schizofrenii i zaburzeniach lękowych.
Mając to na uwadze, w pierwszej chwili trudno sobie wyobrazić, by to, co jest tak pomocne, mogło stać się chorobą, wymagającą terapii. Okazuje się, że to możliwe. Uzależnienie od ćwiczeń uznane jest między innymi za zachowanie kompensacyjne. Stosują je osoby chore na anoreksję lub bulimię, by zapobiegać przybraniu na wadze.

Jakie zachowania mogą wskazywać na uzależnienie od ćwiczeń?

Na różnego rodzaju uzależnienia, zwykle wskazują określone zachowania, po których można je rozpoznać. Podobnie jest w przypadku uzależnienia od ćwiczeń i choć nie występuje tu substancja psychoaktywna, to zostało ono zakwalifikowane jako uzależnienie behawioralne.

Oto kilka charakterystycznych sygnałów, które powinny zwrócić twoją uwagę:

• jesteś rozdrażniony, przygnębiony lub niespokojny, gdy zdarzy ci się opuścić trening, nawet, gdy stanie się to z ważnego powodu,
• uciekasz w ćwiczenia od emocji i relacji, z którymi sobie nie radzisz,
• nie przerywasz codziennych treningów mimo choroby, kontuzji, przetrenowania, czy wyczerpania,
• na rzecz ćwiczeń rezygnujesz z ważnych dotąd elementów twojego życia, w tym ze spotkań rodzinnych, wspólnego spędzania czasu z partnerem, czy dziećmi, odpoczynku w gronie przyjaciół lub hobby,
• coraz bardziej wydłużasz czas ćwiczeń i dodajesz kolejne, ciągle czując niedosyt,
• nie dbasz o regenerację i odpoczynek, rezygnując z przerw w treningach,
• traktujesz ćwiczenia jako sposób na lepsze samopoczucie, które uzależniasz od wyniku ostatniego treningu lub wyglądu ciała,
• ćwiczenia przestały cię cieszyć i nie traktujesz ich jako dobrej zabawy, czy sposobu na zrelaksowanie się, ale jako obowiązek i konieczność, również wtedy, gdy nie czujesz się na siłach,
• twoja obsesja na punkcie ćwiczeń prowadzi do konfliktów w rodzinie i/lub w pracy.

By uwolnić się od tego rodzaju uzależnienia, wpierw musisz się przyznać, że masz problem. To, podobnie jak w przypadku choćby alkoholizmu, pierwszy krok do odzyskania wolności.
Jeśli jednak okaże się, że mimo podejmowanych prób, wracasz do nałogu, zgłoś się po pomoc do specjalisty od terapii uzależnień. Nie trać czasu na samodzielną walkę, gdy nie widzisz jej efektów.

Źródło:
https://www.waldeneatingdisorders.com/blog/9-warning-signs-of-exercise-addiction/