Zaburzenia osobowości to dość szeroki temat w przypadku psychologii i psychiatrii. Osoby nimi dotknięte można spotkać wszędzie – w pracy, na uczelni, na siłowni czy też w sklepie. Są nierzadko członkami naszych rodzin, a nawet naszymi partnerami. Być może to my sami cierpimy z powodu zaburzeń osobowości. Zaburzenia osobowości nie sprawiają jednak, że nasze potrzeby życiowe stają się znacząco inne. Osoby z zaburzeniami osobowości dalej potrzebują akceptacji, przyjaźni oraz miłości. Nieco inaczej jest w przypadku osobowości schizoidalnej. Czy osoba z osobowością schizoidalną może chcieć kochać? Czy taka osoba kocha, a jeżeli tak to w jaki sposób?

Zaburzenia osobowości to głęboko zakorzenione zaburzone wzorce myślenia i postępowania. Zazwyczaj ujawniają się już w wieku nastoletnim. Niemniej jednak można je diagnozować dopiero po osiemnastym roku życia. Zaburzenia osobowości cechuje trwałość w czasie oraz fakt, że nie ustępują samoistnie. Zaburzenia osobowości możemy podzielić na trzy główne kategorie: A, B oraz C.

Osobowość schizoidalna czyli jaka?

Osobowość schizoidalna jest to zaburzenie osobowości, które charakteryzuje się brakiem silnej potrzeby wchodzenia w głębokie związki oraz relacje międzyludzkie. Osoba z osobowością schizoidalną opisywana jest często przez osoby bliskie jako chłodna w relacjach, powściągliwa oraz nierzadko oschła. Opis ten nie do końca jest zgodny z prawdą. Często u osób z osobowością schizoidalną problemem jest wyrażanie emocji oraz poczucie, że wyrażanie emocji jest niepotrzebne czy wręcz zupełnie zbędne. Warto zaznaczyć, że osoby z osobowością schizoidalną często nie poszukują doznań uznawanych powszechnie za przyjemne. Potrzeby seksualne są często mniejsze lub nawet zupełnie niewystępujące.

Czy osoba z osobowością schizoidalną boi się ludzi?

Zaburzenia osobowości są często niezrozumiałe przez otoczenie. Nie inaczej jest w przypadku osobowości schizoidalnej. Pamiętaj jednak, że brak kontaktów międzyludzkich w przypadku osobowości schizoidalnej nie wynika z lęku przed ludźmi czy strachu przed wypowiadaniem się. Mamy więc do czynienia z zupełnie inną sytuacją niż w przypadku fobii społecznej. Osoba z osobowością schizoidalną nie przejmuje się zbytnio krytyką ale także nie cieszą ją pochwały.  Warto również zaznaczyć, że osoby z osobowością schizoidalną często nie chcą żadnego dotyku, ponieważ odczuwają go jako nadmierną ingerencję w ich przestrzeń prywatną.

Czy osobę z osobowością schizoidalną widać na pierwszy rzut oka?

Osobowość schizoidalna to zaburzenie występujące nawet u jednego procenta populacji. Niemniej jednak osoby z osobowością schizoidalną często są nauczone ukrywania swoich cech. Sprawia to, że zmuszają się one same do przestrzegania norm społecznych. Często wchodzą w nieco przymuszone związki – zarówno przyjacielskie, jak i romantyczne.

Czy osoba z osobowością schizoidalną może się zakochać?

Tak. Chociaż potrzeba bliskich relacji jest u osób z osobowością schizoidalną znacznie niższa niż w typowej populacji, to takie osoby dalej są skłonne do zakochania się. Jest to jednak zazwyczaj znacznie dłuższy proces, który wymaga długiego zbudowania zaufania oraz wzajemnej relacji. Odwrotnie niż w osobowości borderline osoby z osobowością schizoidalną nie są uznawane za kochliwe, a ich relacje są zazwyczaj pozbawione wielkich wzlotów i upadków. Co ważne – osoby z osobowością schizoidalną nie mają wyższej niż przeciętna skłonności do przemocy czy też innych, agresywnych zachowań.

Czy osoby z osobowością schizoidalną czują miłość?

Tak, ale często okazywanie miłości przychodzi im z trudem lub nie czują takiej potrzeby. Osoby z osobowością schizoidalną odczuwają emocje takie jak złość, gniew, radość, smutek czy też właśnie tytułowa miłość. Niemniej jednak mają znacznie niższą skłonność do ich okazywania. Dla osób z osobowością schizoidalną może być trudne utrzymywanie długotrwałych relacji. Jeżeli jesteś z osobą, która ma osobowość schizoidalną pamiętaj, aby nie robić jej z tego powodu wyrzutów. Wiele osób, które wchodzą w związki z osobami z osobowością schizoidalną czują potrzebę zburzenia swego rodzaju muru. Pamiętaj jednak, że taka próba może tylko utrudnić budowanie relacji i skłonić Twojego partnera/partnerkę do głębszego zamknięcia się w sobie.

Jeśli widzisz ten problem u osoby Ci bliskiej, postaraj się nakłonić ją do kontaktu z psychiatrą i podjąć terapię związaną z zaburzeniami osobowości.